وقتي تنگ غروب دلت ميگيره و جزيره تنهاييت خالي از هر گونه سكنه و سايه اي گسترده ميشه زماني كه رو به افق ايستاده اي و غروب غم انگيز عشقت را نظاره ميكني،هنگامي كه سردرگم تكه هاي خرد شده قلبت را نميداني كجا راه دهي و اهنگ باد بيرحمانه بر بال پروانه هاي باغت شلاق ميزند،تنها ميهماني از جنس آيينه و عشق و لبخند ميتواند با رقه هاي نوراني،اميد را به تو هديه دهد وبلاگ قشنگي داري خانومي