صدا کن مرا

صدای تو خوب است.

صدای تو سبزینه ی آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید.

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم.

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است.

و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیشبینی نمی کرد.

و خاصیت عشق این است.

                                    «سهراب سپهری» 

 

نوشته شده در دوشنبه 88/9/30ساعت 8:32 عصر توسط بی گناه... نظرات () |