من در این تاریکی فکر یک بره روشن هستم. که بیابد علف خستگی ام را بچرد. من در این تاریکی امتداد تر بازوهایم را زیر بارانی میبینم که دعاهای نخستین بشر را تر کرد. من در این تاریکی در گشودم به چمن های قدیم به طلایی هایی که به دیوار اساطیر تماشا کردیم. من در این تاریکی ریشه ها را دیدم و برای بته نورس مرگ، آب را معنی کردم. «سهراب سپهری»
نوشته شده در دوشنبه 88/12/3ساعت
8:5 عصر توسط بی گناه... نظرات () |
| Design By : Night Melody |
