پشت دریاها شهری ست

که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است.

بام ها جای کبوترهایی ست، که به فواره ی هوش بشری می نگرند.

دست هر کودک ده ساله شهر،شاخه ی معرفتی ست.

مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند.

که به یک شعله، به یک خواب لطیف.

خاک،موسیقی احساس تو را می شنود،

و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد.

نوشته شده در جمعه 89/1/27ساعت 1:13 عصر توسط بی گناه... نظرات () |